Garb Lubawski

W krajobrazie polodowcowym na Niżu Europejskim występuje szereg charakterystycznych wysoko wyniesionych wysoczyzn morenowych, które określane są mianem tzw. izolowanych wyniesień plejstoceńskich. Ich geneza wiązana jest z procesami, które zachodziły w interlobalnych strefach lądolodów skandynawskich, dlatego nazywane są one również wysoczyznami interlobalnymi (interlobate uplands). Przykładem tego typu obszaru jest Garb Lubawski, będący jednym z wysoko położonych wyniesień wysoczyznowych w krajobrazie młodoglacjalnym północnej Polski. Obszar ten charakteryzuje się unikalną w skali Niżu Polskiego rzeźbą polodowcową z imponującymi jak na warunki nizinne deniwelacjami. Uważa się, że Garb Lubawski był prawdopodobnie w całej swej plejstoceńskiej historii izolowanym wyniesieniem wysoczyznowym, a w czasie ostatniego zlodowacenia, stanowił on istotną przeszkodę w podłożu lądolodu, rozdzielającą masy lodowe na dwa loby lodowcowe: lob Wisły na zachodzie i lob mazurski na wschodzie. Geneza niezwykle urozmaiconej rzeźby tego terenu była jak dotąd wiązana głównie z procesami intensywnej akumulacji osadów oraz ich deformacji glacitektonicznej w strefach międzylobowych lądolodów plejstoceńskich.

Brak jest jednak bardziej szczegółowych danych dotyczących dynamiki ostatniego lądolodu skandynawskiego w tym obszarze. Dlatego też, w ramach realizowanego projektu, zdecydowano się podjąć szczegółowe badania geomorfologiczne i sedymentologiczne na terenie Garbu Lubawskiego. Autorzy mają zamiar odtworzyć procesy związane z funkcjonowaniem ostatniego lądolodu plejstoceńskiego oraz określić procesy formowania i transformacji rzeźby polodowcowej Garbu Lubawskiego.

Efektem końcowym badań będą publikacje wraz z wystąpieniami konferencyjnymi oraz rozprawa doktorska.